KOL KIRILIR,[bilineni değil içimden geleni söylüyorum]SIKINTISI YANIMA KAR KALIR. kolum kırılalı tam tamına 28 gün oldu.Alçı içinde 28 gün.Kendi işimi yapmakta zorlanıyorum,birilerine yaptırmakta zoruma gidiyor.İki elimizle ne çok iş yapıyormuşuz bunu şimdi anladım.45 gün kalacak bir alçılı kolla sıcaklar çok zor geçiyor.Şu an bu yazıyı bile yazarken zor oluyor,tek elle yavaş yavaş.Bir anda yazmaktan vazgeçtim...

sustum

Daha doğrusu susturuldum.Bugün tam 11 gün oldu konuşmayalı,tek kelime olsun dudaklarımdan dökülmeyeli.Tabiiki birilerine karşı alınmış bir tavır değil bu suskunluk.Ses tellerimdeki nödülden dolayı.Tedavi öncesi belirleme diyebiliriz.Bazen çok güzel oluyor,sadece dinliyorum,yorum yok.Ama sıkıldım artık.Söylemek istediklerimi yazamıyorum,söylemek daha farklı.Yazarken bana bile anlamsız geliyor bazen.İstanbul ziyaretim bile böyle geçti.Suskun.Kardeşlerimi her ne şekilde olursa olsun görmek çok güzel.Yeğenlerim,kardeşlerim tüm aile bir aradaydık.Bunun için bile yeterliydi gitmek.Ama keşke konuşabilseydim,konuşmayı çok isterdim bu sefer.Neyse,sessiz durdukça kafama takacağım sorunlar artıyor.Buraya dahi yazmak istemiyorum.Bu seferki anlamsız ve kısa bir yazı olsun.

bir tek çorap değilki,ayakkabıda düşman bana

Yaz geldi,kalın kıyafetlerden kurtulduk,özellikle çoraplardan!!Çorapsız ayakkabı giyeceğim ama ayakkabılar hiçte hoş değil.Yada ben beğenmiyordum.Okula giderken önünden geçtiğim bir vitrinde,çok güzel bir ayakkabı gördüm.Bordo renkte,ayak üzerinden bağcıklı,düz babet tipinde bir ayakkabı.Eve gelip anneme anlattığımda,annem önce sessizce bekleyip"dur bakalım"dedi.Bu bile bir sevinçti,hayır demedi.Ben ayakkabıyı gördüğümde daha yaz başıydı,okulun bitmesine bir iki ay var.Bol bol okulda giyerim diye düşünüyordum.O ay almadık ayakabıyı,bir sonraki ayda.Okullar kapandığı hafta ablam avans almıştı,beraber gidip ayakabıyı aldık.Ama ben okulda giyinmek istiyordum.Yinede herşey bitmiş sayılmazdı,bütünlemeye kalmıştım ve benimle birlikte sınıftan çok kalan olmuştu.En azından sınav zamanı giyip okula giderdim.Ayakkabıları aldığım akşam mahalledeki arkadaşlar toplanmışlar, benide çağırdılar.Ben ayakkabılarımı giyinip bağcıklarını bağlarken,sağ ayağımın bağcığı koptu!İnanmıyorum yaa,neden böyle şeyler beni buluyor.Sinirimden merdiven başında ağladım.Ablam geldi,kopan kayışı yerine dikti.En azından çorap kadar kötü görünmüyordu.Sınav zamanları haricinde giymemeye çalışıyordum.Aksilikler peşimi bırakmıyor yaa,bu sefer ayakkabı tamamen kopar diye korkuyordum.Herşeye rağmen çok şık ayakkabıydı,onun kadar beğendiğim ayakkabım olmadı.

anne ne olur ince çorap alalım

Artık liseliyim!Çevrenin en güzel lisesine Bakırköy ticaret lisesine yazıldım.Oraya kaydolmak zordu.Ama şansım yaver gitmişti ve yedeklerden girmiştim.Daha sonraki zamanlarda okulda yaşadığım sıkıntıları görebilseydim,kendime şanslı demezdim.Semt olarak oturduğumuz yerle,okulun olduğu bölge arasında farklar vardı.Bakırköy daha çok zengin kesiminin olduğu semtti.O okula gelen öğrencilerde maddi açıdan sıkıntısı olmayanlardı.Bizde harcamalarımıza dikkat etmemiz gerekiyor.Yanımda harçlık götürdüğüm günler azdı,o günlerde bile dikkatli harcardım parayı.Ama sınıf arkadaşlarım ceplerindeki harçlıklarıyla en pahalı mağazadan kıyafet alabiliyorlardı.Teneffüste beraber gezemiyorduk,onlar kantine gidip istedikleri gibi yiyip içerlerdi,bende canım istemiyor bahanesiyle oradan uzaklaşırdım.Bu durumlardan dolayı okuldanda soğudum.Kılık kıyafette çok önemliydi.Formalar aynı olduğu için bir sıkıntı yoktu,ama ayrıntılar dikkat çekebiliyordu.Mesela ayakkabı,çorap,çanta gibi.Kışın kullandığım,uzun yıllardır eskimeyen,hiç sevmediğim kalın çoraplarım vardı.Çok farklı bir malı vardı,ne ince ne kalındı,kaşındırıyordu.Bütünn kızlarda ince çoraplardan vardı.Birgün annemle pazara gitmiştik,orada küçük çocuk gibi tutturdum ince çorap diye.Annem"kızım bunlar soğan zarı gibi incecik,birgün dayanmaz.Yazık verilen paraya"desede,ben"anne ne olur alalım.Herkesin var,onlar kullanıyor.Ben dikkat ederim,yırtmam.Ne olur anne"dedim.Annem dayanamadı bir çift lacivert ince çorap aldı,formam lacivertti çünkü.Ertesi gün yeni çoraplarımı giyinip okul için evden çıktım,iki sokak ötedeki arkadaşımı çağırdım,onların kapısında durdum.Hiç birşey yapmadım,bir yere yaslanmadım,bacağım biryere değmedi,ama çorabım yukardan aşağıya doğru yırtılmaya başladı.Ben birden bağırıp ağlamaya başladım,arkadaşım geldiğinde hemen çorabın kaçan yerine uhu sürdü.Lacivert çorapta beyaz,donmuş uhu nasıl görünür siz tahmin edin.Bari okula gitseydimde arkadaşlar yeni çorabımı görselerdi.Ondan sonra kaçsaydı bu lanet çorap.Okulda kaçan yerini saklayarak,arkadaşların içinde gezerek sözde yeni çorabımı gösteriyordum.Tabii akşam eve gelip anneme anlatınca,kadıncağız haklı olarak"ben demedimmi onlar incecik dayanmaz diye.Sen sabah yine o eski çoraplarını giy"dedi.Benim ince çorap sevdam,hain çoraplar yüzünden birgün sürdü.Eski kalın,sevimsiz,yırtılmayan çoraplarla o yılı bitirdim.

hastanedeyim

Ortaokul sonlardayım,bu dönemde bende bir iştahsızlık,yorgunluk hali oluştu.Annem sürekli doktorlara götürüyor ama hep aynı şeyler söyleyip,iştah şurubu,ilaçlar veriyorlar.Hızlı kilo kaybım arkadaşlar arasında şaka konusu olmuştu.Cebine taş koy yoksa uçarsın diye bana takılırlardı.Annemin hoşuna gitmiyordu kilo verişim."Okula koyduğum ekmeği yemiyormusun sen"dediğinde "yiyorum anne"demiştim.Ama annem ekmeği boş yediğimi bilmiyordu çünkü,ben ve Veysel abim bize konulan ekmeğin içindeki peyniri çıkarıp,Göksel'in beslenme çantasındaki peynir tabağına koyuyorduk.Nasıl olsa bizimki ekmeğin içinde görünmüyor,ama onunki tabakta.Az olmasın,arkadaşlarının yanında mahçup olmasın diye,sokak başında bu işi yapardık.Kilo kaybımın bununla bir alakası yoktu,sürekli uyku halide oluşmaya başladı.Annem birkez daha hastaneye götürdü,yine aynı şeyler söylenince,annemin hiç görmediğim yanını gördüm.Odada bağırmaya başladı"aylardır aynı şeyleri verip eve gönderiyorsunuz,kızım gitgide kötüleşiyor.Eğer çocuğuma birşey olursa karışmam artık,sizi şikayet ederim."Doktor"hanım dur sakin ol,bir daha muayena edelim"dediğinde annem"muayene değil,ben ciğer filmi istiyorum"dedi.Canım senin istemenle olurmu film,falan deselerde annem diretti."Ben astım bronşit hastasıyım,kızımın hali hoşuma gitmiyor.Korkuyorum ondada olacak diye"deyince doktor ciğer filmimi istedi.Sonuç;ciğerler su toplamış,acil hastaneye yatış.Ben tek başıma yastanede yatmaktan korkuyorum,ağlıyorum.Annem çaresiz"yatacaksın,yoksa iyileşemezsin"diyor.Sonunda yatış günüm geldi Validebağ öğretmen hastanesi.Biz İstanbul'un avrupa yakasında,hastane anadolu yakasında,yol çok uzun.Vapur iskelesine geldik,elimde hastanede kullanacağım eşyaların olduğu çanta,annemin peşinden gidiyorum.Ben küçüklüğümden beri kitapları çok severim.Elime geçen herşeyi okurum,birde bana yeni kitap alınırsa değmeyin keyfime.Annem bu huyumu bilir,beni teselli etmek için iskeledeki seyyar kitapçının önünde durup"hadi gel sana kitap alayım"dedi.Okulda arkadaşlar arasında çok konuşulan -yılanı öldürseler-kitabını aradım,yoktu.O arada vapur geldi biz kitap alamadan vapura bindik.Ben ağlıyorum,annem kitaba ağladığımı zannedip"üzülmü alırım o kitabı sana"dedi.Ben kitaba ağlamıyordumki.Neyse ben hastaneye yattım,kansızlık çok fazla dediler her gün kan iğnesi,ilaçlar.Hafta sonu ziyaretçi günü annem geldiğinde çantasından bir kitap çıkardı"bak bakalım doğru kitapmı almışım?sen o gün adama söylerken duymuştum,yılan falan diyordun.Bende aldığım yere sordum budur abla dediler.Bumu?"Baktım,evet tastamam doğru kitabı almıştı,hemen boynuna sarıldım.Sarılınca anladımki annemi çok özlemişim,yine ağlamaya başladım.Annem haftaya gelemiyeceğini ama Yüksel abimin geleceğini söyledi.Hemde bir sürü kitap getirecekti.Annem gittikten sonra ben kitabı bir solukta okudum,abimin gelişini bekliyorum.Hafta sonu geldi, sabırsızlanıyorum,kaç kitap getirecek abim.Ama abim bir türlü gelmedi,saatler geçti abim yok.Nede olsa çocuğum,ağlamaklı yatağımın içinde otururken,koğuştaki diğer hastalar"hadi git bizlerede kendinede bisküvi al"deyip elime para verdiler.Danışmanın önünden geçerken,bir adamın danışmadaki kızla konuştuklarını duydum.Adamın sesi bizim okulun müdür yardımcısı Murat beye çok benziyordu.Biraz daha yaklaştım,yüzünü göremiyordum ama "hanımefendi çok uzaktan geldik,görüş saati doldu ne demek?Öğrencimizi görmedenmi gidelim,bahçede arkadaşları,öğretmeni bekliyor"deyince ben Murat beyin boynuna sarıldım.Adamcağız neye uğradığını şaşırmıştı.Hemen başhekime gittik,yazılı izin aldık,bahçedeki görevliye verdik.Sınıfın neredeyse yarısı gelmişti,birde edebiyat öğretmenim Keriman hanım.Arkadaşlar eli kolu dolu gelmişler,hediyeler çiçekler yiyecekler.Yarım saat oturduk,sonra gittiler,ben kollarım dolu bir halde odaya döndüğümde,odadakiler şaşkın bana bakıyorlardı."Biz seni kantine gönderdik sen nereye gittinde gelemedin?hem bunlarda ne"dediler.Benim ağzım kulaklarımda olanları anlattım.Bunun üzerine abimde kısa süreli izin alıp odaya geldi,vapuru kaçırmış.Elinde kocaman bir çanta,bana kitaplar getirmiş.Abim gittikten sonra bütün kitapları yatağın üstüne koyup hepsine dokundum.Önce hangisini okuyacağıma karar veremiyordum.Odadaki diğer hastalar artık benden ümidi kesmişlerdi,biliyorlardıki kitap varsa ben hiç birşeyle ilgilenmem.Öylede oldu,bir ay hastanede yattım,abim kitap yetiştiremiyordu bana.Polisiye,romantik,yabancı,türk.Ne bulursa getiriyordu.Ben 10 kilo alarak oradan ayrıldım,hastalıktanda tamamen kurtuldum.Annemin sayesinde.....

haçlığımı kaptırmam!!!

Okul zamanları.Hepimiz okula gidiyoruz,annem tek başına yetişmeye çalışıyor.Birtek ablam okumuyor,oda ilkokulu bitirdikten sonra,bir evde yatılı,çocuk bakmak üzere işe başladı.Annem hepimizin okumasını istiyordu,ama ablam okumayacağını,çalışıp anneme yardımcı olacağını söylemişti.Bu yıllar boyuda böyle oldu.Ablam çalıştı,tüm kardeşler okuduk.Hakkını ödeyemeyiz,fedakar ablamın.Böyle zamanlarımızdan biri,Göksel'e annem harçlık verdi.Paraya baksan çokta fazla değil,ama o harçlık herzaman alınamıyor.Herhalde ablam maaş almıştı.Göksel önlüğünü giyinip okula doğru yola çıktı.Mahallede,herkesin söylediği şekilde söylüyorum,çingeneler vardı.Ozamanlar Gültepe'de çingeneler çoğunluktaydı.Mesela benim sıra arkadaşımda çingeneydi,çokta iyi anlaşırdık.Azılıları da vardı.Söylediklerini yapmadığın zaman acımasız oluyorlardı.Göksel'in önünü kesip para istemişler,o zaman parası olmadığı için kurtulmuş.O gün okula hazırlanıp çıktığında çingeneler önünü kesiyor ve para istiyor.Harçlık herzaman olmuyorki.Onu okulda harcamak,kantinden birşeyler almak,büyük zevk.Bizimki elini cebine sokup"param yok" diyor ama karşı taraf cin.Hareketinden anlıyorlar.Onlar parayı almak için,bizimki vermemek için kavgaya tutuşuyorlar.Etraftan insanların geldiğini görünce,karşı taraftan biri falçatayla Göksel'e saldırıyor.Eve döndüğünde,annem neden geri geldiğini sordu.Göksel kafayı kaldırdığında neden geldiğini anladık.Üst dudağı yukardan aşağıya falçatayla kesilmişti.Ağzı yüzü kan olmuştu,ama yinede gülüyordu.Niye güldüğünü sordığumuzda,elini cebine soktu,harçlığını çıkardı."Bak,paramı onlara kaptırmadım anne"dedi.Avucunu sıkmıştı,hem parasını kaptırmamıştı,hemde canı yanıyordu.Hastanenin aciline gidilip dikiş atıldı.Bu yaranın izi hala üst dudağında vardır.Göksel normalde çok hassas bir çocuktu,kavgadan uzak dururdu.Bu hareketi hepimizi şaşırtmıştı.Çocuk haliyle bile paranın zor kazanıldığını anlamıştı,ve ne kadar cesur olduğunu göstermişti.Hala öyledir Göksel.Baksan olaylardan uzak duruyor dersin,ama gerektiği yerde öyle müdahaleleri vardır ki,işte diyorum,o küçük Göksel.Birkaç kaba kuvvet meraklısına elindekini kanı pahasına kaptırmayan,cesur kardeşim.

4 yaşında bir erkek çocuğu kaybolmuştur.Bulanların......

Böyle bir anonsu hiç duydunuzmu bilmiyorum ama bizim çocukluk yıllarımızda,kaybolanları camiilerden,megafonla duyururlardı.Bizimde başımızdan bir kaybolma olayı geçti.İbrahim 4 yaşında,evimizin bahçesinde oynuyordu.Aslında hepimiz okul haricinde bahçemizin dışında pek oynamazdık.Bahçemiz çok büyüktü,sonunu göremezdik.Büyük büyük ağaçlar vardı,salıncaklar kurardık.Birde babam vefat ettiği için,annem gözünün önünde olmamızı isterdi.Bizim oturduğumuz ev yol tarafından bakıldığında 2 kat görünüyordu,yan tarafından bir yolla bizim oturduğumuz zemin kata iniliyordu.Yani ev aslında 3 kattı.Biz üst katlarla bağımsızdık.Böyle olması bizim için iyiydi.Ev sahibi ile sorunlar yaşıyorduk.Babamın vefatından sonra bizi evden çıkarmak istiyordu,bunun için elektriğimizi kesiyordu,camlarımızı çocuklara taşlatıyordu.Daha fazlasıda var ama yazmak dahi istemiyorum.Hatırlamak acı veriyor.Umarım bize yaptıklarının hesabını vicdan olarak olsa dahi ödeyebilmiştir.Biz kaybolma olayına geri dönelim.Küçük kardeşim İbrahim bahçede oynuyordu,üst yoldan komşumuzun kızıda onunla beraber.Yaşıtlardı ama kız cin gibiydi,heryere girip çıkıyordu.Biz kardeşimizi gözümüzün önünden ayırmıyorduk.Bir ara biz eve girdik,küçük kız eve giderken kardeşime"sen bize gel"demiş.Bizimki kız gittikten sonra onlara gitmek için üst yola çıkmış.Ne tarafa gideceğini bilmez halde yürümeye başlamış,bahçeden çıkmayan biri için üst yol fazla hareketli.Böyle yürürken o zamanlar at arabalarında çingeneler,müzik aletleri çalarak gezerlerdi,onları görüp arabanın peşinden gidiyor.Bizler İbrahim'in kaybolduğunu anladığımızda,hemen heryere haber saldık,aramadığımız yer kalmadı ama İbrahim yok.Benimle Veysel abim beraber arıyoruz,ikimizde ağlıyoruz.Ya kardeşimizi birdaha göremezsek?Akşamın karanlığı çöktüğünde dahada korkmuştuk.Bizimki at arbasının peşinden giderken caddeye çıkmış,yol üzerindeki demirci dükkanının sahibi görüyor.Kardeşimin gidişindeki garipliği fark ediyor, kaybolduğunu anlıyor.Hemen kardeşimin yanına gidip"annen baban nerde"diye sorduğunda İbrahim"bilmem"deyip ağlamaya başlamış.Adamcağız onu alıp eve götürmüş,hanımına olanları anlatmış.Hanımıda kardeşimi yıkadıktan sonra yeni tişört ve şort alıp giydirmiş.Bizler evde ağlarken annemle Yüksel abim mahallenin camiisine gidip kardeşim hakkında bilgileri vermişler.Kaç yaşında,üstünde kıyafetleri neler,gibi bilgiler.O akşam İbrahim hiç tanımadığımız,ama iyi niyetli insanların evinde kaldı.Gece yatarken kardeşime sormuşlar"sen kimle yatıyordun"diye,o da"babam öldüğü için annemle yatıyordum"demiş.Adamcağız hanımına"bu gece senle yatsın,beniçerdeki divanda yatarım"demiş.Bir güzel karnını doyurup yatırmışlar.Sabah erken saatlerde camiilerden kaybolma anonsunu duyunca,en yakın karakola götürüyor İbrahim'i.Bizler bulundu haberini alınca sevinçten havalara sıçrıyoruz.Neredeyse 24 saat evden uzaktaydı.Tüm tanıdıklar,komşular bizim bahçeye gelmişlerdi.Kardeşim kucaklarda eve geldi,masanın üzerine oturtuldu.Herkes bir taraftan sorular soruyordu.Seni kim buldu,nereye gittiniz,ne yedin,nerde yattındiye.İbrahim hepsini cevapladı.Onun,o masada oturup,soruları cevaplarken takındığı tavır,sanki kahramanlık yapmışta onu anlatıyor havasındaydı.Bu kadar büyük ilgi hoşuna gitmişti.Uzun bir zaman gelen herkese bunları anlatıp durdu.Biz artık dinlemekten sıkılmıştık.Bunu farketmiş olmalıki ilgiyi üzerine çekmek için bir gün,evin içinde saklanmış.Biz arıyoruz ama İbrahim yok.Annem panikle etrafa koşuştururken İbrahim perdenin arkasından çıktı.Anneme"kayboldum diye korktunmu anne?"diye sorunca,annem anlamıştı.Ona sarıldı,"çok korktum,birdaha beni bırakma tamammı?"dedi.İbrahim ,artık büyüdüğünü,annesine sahip çıkması gerektiğini düşünerek"merak etme gitmem"dedi.Annem armızdan ayrılana kadarda yanından ayrılmadı.