Veysel! yine ne yaptın? Bu ses annemin sesi.Küçük abim yani Veysel abim biraz hareketli bir çocuktu.Altı kardeştik yaşlarımız birbirine yakın ama farklı yapıda altı kardeş.En büyüğümüz Yüksel abim.Babam 44 yaşında vefat ettiğinde Yüksel abim sorumluluğu üzerine çoktan almıştı.Beş kardeşin sorumluluğu 1976 ve sonraki sağ sol olaylarının yoğun olduğu İstanbul gibi büyük şehirde hiçte kolay değildi.Sonra ablam Sevilay.Narin yapısı olan bir kız.Annemin istediği gibi kibar, saygılı, sessiz, ev işinden iyi anlayan.Üçüncü sırada Veysel abim.Evin en hareketlisi.Aslında benim en iyi anlaştığım kardeşim,çünkü bendede biraz yaramazlık var.Dördüncü sırada ben geliyorum yani Nuray.Evin ikinci yaramazı, ams ben yinede kız çocuğu olduğum için biraz daha uslu olmam gerekiyor(muş).Benden sonra erkek kardeşim Göksel geliyor.Kıvırcık saçlarıyla, titizliğiyle, sakinliğiyle örnek çocuk.Ve son beşiğimiz İbrahim.Babam ve bizim erkek çocuklarının ismine uyumlu bir isim olsun diye direttiğimiz,ama annemin Kur'andan bir isim olsun diye tutturduğu 3 ay içinde isimsiz kalmıştı küçük kardeşim.Tabiki sonunda annemin dediği oldu.Evet kardeşler tam takım buyuz.Tabiki takımın başında annem ve babam var.Babam Kemal,çok az gördüğümüz babam iş seyahatlerine çıkardı kalan zaman azdı onu görmek için.Sonrası ebediyen göremedik 1976 aralığında kaybettik. Annem! bu kelimenin arkasına ne yazılabilirki anlamı artsın diye.Annemiz işte. Bizi bu günlere getiren büyük insan.Kimlikteki ismi Kızlarhanım ama biz tüm tanıyanların kullandığı ismi ile Ballı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder