10 Eylül 2011 Cumartesi

4 yaşında bir erkek çocuğu kaybolmuştur.Bulanların......

Böyle bir anonsu hiç duydunuzmu bilmiyorum ama bizim çocukluk yıllarımızda,kaybolanları camiilerden,megafonla duyururlardı.Bizimde başımızdan bir kaybolma olayı geçti.İbrahim 4 yaşında,evimizin bahçesinde oynuyordu.Aslında hepimiz okul haricinde bahçemizin dışında pek oynamazdık.Bahçemiz çok büyüktü,sonunu göremezdik.Büyük büyük ağaçlar vardı,salıncaklar kurardık.Birde babam vefat ettiği için,annem gözünün önünde olmamızı isterdi.Bizim oturduğumuz ev yol tarafından bakıldığında 2 kat görünüyordu,yan tarafından bir yolla bizim oturduğumuz zemin kata iniliyordu.Yani ev aslında 3 kattı.Biz üst katlarla bağımsızdık.Böyle olması bizim için iyiydi.Ev sahibi ile sorunlar yaşıyorduk.Babamın vefatından sonra bizi evden çıkarmak istiyordu,bunun için elektriğimizi kesiyordu,camlarımızı çocuklara taşlatıyordu.Daha fazlasıda var ama yazmak dahi istemiyorum.Hatırlamak acı veriyor.Umarım bize yaptıklarının hesabını vicdan olarak olsa dahi ödeyebilmiştir.Biz kaybolma olayına geri dönelim.Küçük kardeşim İbrahim bahçede oynuyordu,üst yoldan komşumuzun kızıda onunla beraber.Yaşıtlardı ama kız cin gibiydi,heryere girip çıkıyordu.Biz kardeşimizi gözümüzün önünden ayırmıyorduk.Bir ara biz eve girdik,küçük kız eve giderken kardeşime"sen bize gel"demiş.Bizimki kız gittikten sonra onlara gitmek için üst yola çıkmış.Ne tarafa gideceğini bilmez halde yürümeye başlamış,bahçeden çıkmayan biri için üst yol fazla hareketli.Böyle yürürken o zamanlar at arabalarında çingeneler,müzik aletleri çalarak gezerlerdi,onları görüp arabanın peşinden gidiyor.Bizler İbrahim'in kaybolduğunu anladığımızda,hemen heryere haber saldık,aramadığımız yer kalmadı ama İbrahim yok.Benimle Veysel abim beraber arıyoruz,ikimizde ağlıyoruz.Ya kardeşimizi birdaha göremezsek?Akşamın karanlığı çöktüğünde dahada korkmuştuk.Bizimki at arbasının peşinden giderken caddeye çıkmış,yol üzerindeki demirci dükkanının sahibi görüyor.Kardeşimin gidişindeki garipliği fark ediyor, kaybolduğunu anlıyor.Hemen kardeşimin yanına gidip"annen baban nerde"diye sorduğunda İbrahim"bilmem"deyip ağlamaya başlamış.Adamcağız onu alıp eve götürmüş,hanımına olanları anlatmış.Hanımıda kardeşimi yıkadıktan sonra yeni tişört ve şort alıp giydirmiş.Bizler evde ağlarken annemle Yüksel abim mahallenin camiisine gidip kardeşim hakkında bilgileri vermişler.Kaç yaşında,üstünde kıyafetleri neler,gibi bilgiler.O akşam İbrahim hiç tanımadığımız,ama iyi niyetli insanların evinde kaldı.Gece yatarken kardeşime sormuşlar"sen kimle yatıyordun"diye,o da"babam öldüğü için annemle yatıyordum"demiş.Adamcağız hanımına"bu gece senle yatsın,beniçerdeki divanda yatarım"demiş.Bir güzel karnını doyurup yatırmışlar.Sabah erken saatlerde camiilerden kaybolma anonsunu duyunca,en yakın karakola götürüyor İbrahim'i.Bizler bulundu haberini alınca sevinçten havalara sıçrıyoruz.Neredeyse 24 saat evden uzaktaydı.Tüm tanıdıklar,komşular bizim bahçeye gelmişlerdi.Kardeşim kucaklarda eve geldi,masanın üzerine oturtuldu.Herkes bir taraftan sorular soruyordu.Seni kim buldu,nereye gittiniz,ne yedin,nerde yattındiye.İbrahim hepsini cevapladı.Onun,o masada oturup,soruları cevaplarken takındığı tavır,sanki kahramanlık yapmışta onu anlatıyor havasındaydı.Bu kadar büyük ilgi hoşuna gitmişti.Uzun bir zaman gelen herkese bunları anlatıp durdu.Biz artık dinlemekten sıkılmıştık.Bunu farketmiş olmalıki ilgiyi üzerine çekmek için bir gün,evin içinde saklanmış.Biz arıyoruz ama İbrahim yok.Annem panikle etrafa koşuştururken İbrahim perdenin arkasından çıktı.Anneme"kayboldum diye korktunmu anne?"diye sorunca,annem anlamıştı.Ona sarıldı,"çok korktum,birdaha beni bırakma tamammı?"dedi.İbrahim ,artık büyüdüğünü,annesine sahip çıkması gerektiğini düşünerek"merak etme gitmem"dedi.Annem armızdan ayrılana kadarda yanından ayrılmadı.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder